چرا برخی جوانان هیپی شده اند؟!

به عبارت دقيق تر اين نوع از لباس ها و پوشش ها نمادهايي اعتراضي به ضعف ها و خلل هاي موجود در فرهنگ غرب است. فرهنگي که در آن معنويت واقعي وجود ندارد و انسان ها به تدريج تبديل به ماشين هايي بي احساس شده اند.

دریچه ی اجتماعی - فرهنگی لاهوتیان : گزارش ذیل برگرفته شده از مجله شبانه باشگاه خبرنگارن، است که تقدیم شما عزیزان کاربر می گردد : اين روزها در کلانشهر هاي تهران استفاده از شلوارهاي تنگ جين در ميان بخشي از جوانان به مسئله اي عادي تبديل شده است. شايد اگر چند سال پيش جامعه نسبت به اين نوع از پوشش ها حساسيت داشت اما امروز به تدريج شاهد پذيرفته شدن اين نوع از لباس ها در ميان مردان شده ايم. اساسا خصلت و بارزه آسيب هاي اجتماعي به اين‌گونه است که به مرور اين آسيب ها تبديل به هنجارهاي عرفي در جامعه مي شوند و پس از مدتي که موجي براي مقابله با آنها پديد مي آيد در هاله اي از سکوت و اغماض قرار مي گيرند.

امروز نيز در کلانشهرها شاهد ورود لباس هايي جديد براي پسران و دختران هستيم که مشخصه اصلي آنها پارگي ها و رفو شدن است. اين نوع از لباس ها اين روزها بخش عمده اي از بازارهاي تهران از شمال تا جنوب را به خود اختصاص داده است و به هر دليل برخي از جوانان نيز از اين پوشش ها استفاده مي کنند.

مع الاسف وبايد بگوييم که پوشيدن اين نوع از لباس هاي پاره و رفو شده در معابر عمومي تنها به پسران ختم نمي شود بلکه متاسفانه در ميان بانوان نيز به تدريج پوشيدن اين لباس ها در حال رايج شدن است. به هر تقدير بايد گفت اين معضل اجتماعي نيز در حوزه عفاف و حجاب در حال رشد و نمو است و صاحب نظران بايد راهکاري براي مقابله با آن ارائه نمايند.

در اين ميان اما بايد دانست که منبع و منشا اين نوع از پوشش ها را بايد در نحله هاي اعتقادي خاصي در غرب و علي الخصوص ايالات متحده آمريکا دانست.

حجت الاسلام و المسلمين صالحي خوانساري کارشناس مسائل فرهنگي در گفتگو با رسالت مي گويد:" اين شلوارهاي جين رفو شده که امروز مد شده است و جوانان ما نيز بدون توجه به ماهيت اين پوشش ها از آن استفاده مي كنند برآمده از يک فلسفه و رويکرد به نام هيپي گري است . اين طيف در غرب به دليل بريدن از ماديات و زدگي از آرامش غير واقعي دنيا روبه سوي اين پوشش ها آورده اند در حالي که مطمئنا اگر جوانان ما از پشت پرده اين پوشش ها اطلاع داشته باشند هيچ گاه گرايشي به آنها نخواهند داشت."

هيپي گري در واقع پشت کردن به تمدن امروز غربي است. خرده‌فرهنگ «هيپي» يکي از جنبشهاي اجتماعي جوانان بود که در دهه 1960 (ميلادي) در ايالات متحده آمريکا آغاز شد و به نقاط ديگر دنيا گسترش يافت.

اين گروه که در آغاز در محله هِـيت-اَشبري سان فرانسيسکوي آمريکا ساکن بودند در سال 1966-1967 توجه جهانيان را جلب کردند. علاقه هيپي‌ها به موسيقي پراگرسيو راک و روان‌گردان با ديگر ارزش‌هاي اين خرده‌فرهنگ بويژه با حاشيه‌گرايي و مصرف مواد مخدر تناسب داشت.

به کار بردن مواد روان‌گردان، داشتن موي بلند، جمع‌هاي قبيله مانند، شعار براي صلح، ستايش از دنياي عشق و آزادي، پرورش گل، موسيقي سبک اسيد و راک و... از جمله فعاليتهاي اين گروه بود که مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت.سبک لباس و رفتار و ارزش‌هاي هيپي‌ها تأثير زيادي بر فرهنگ جهان از طريق موسيقي، تلويزيون، فيلم، ادبيات و هنر گذاشت. از دهه 1960 به اين‌سو نمودهاي گوناگوني از فرهنگ هيپي‌ها در فرهنگ عمومي برخي جوامع پذيرفته شده‌است.

براي نمونه پذيرش گونه‌گوني فرهنگي و مذهبي که هيپي‌ها به آن معتقدند در جوامع بسياري پذيرفته شد.

در واقع هيپيسم نوعي خرده فرهنگ است که به دليل صبغه هاي نيهيليستي فرهنگ غرب رشد و نمو پيدا کرده است و جالب اينجاست که جوانان ما بدون اطلاع از ماهيت و دلايل اين پوشش ها صرفا به دليل تبليغ اين نوع از لباس ها توسط مانکن ها در شبکه هاي ماهواره اي از آن تقليد مي کنند.

در اين ميان دوباره بايد پرسيد که رواج اين نوع از پوشش ها در جامعه اسلامي که خود داعيه دار مقابله با اين فرهنگ غلط است چه معنايي مي تواند داشته باشد.

البته در اين ميان بايد به يک نکته مهم نيز اشاره کرد و آن وظيفه دستگاه هاي مسئول در برخورد با توزيع اين نوع از پوشش ها در ميان جامعه است. پيشترها نيز اشاره کرده بوديم که اگر سري به فروشگاه هاي لباس در تهران بزنيد به خوبي متوجه مي شويد که لباس هاي مناسب براي جوانان بسيار کم است و اين شلوارهاي جين رفو شده ، مانتوهاي آستين کوتاه ، شلوارهاي رنگي تنگ ، شالهاي کوتاه و... است که زير نورويترين ها خودنمايي مي کند و جالب است که بدانيم اگر فردي همين لباس ها را در شهر بپوشد گشت هاي ارشاد به وي تذکر مي دهند!

به نظر مي رسد که راه حل مناسب براي حل اين معضل اساسي در ابتدا مقابله با توزيع اين نوع از پوشش ها و سپس بيان ماهيت اين نوع از لباس هاست. جوانان ما بايد نسبت به دلايل رواج اين نوع پوشش ها در غرب آگاه باشند و حداقل در رسانه ملي سعي شود تا اين پوشش ها تحقير آميز جلوه کند. حال آنکه مع الاسف و در نبود يک مديريت فرهنگي در کشور شاهد هستيم که اين لباس ها هرروز بيش از گذشته بر تن به اصطلاح ستاره هاي سينما است.

البته داب نگارنده بر اين نيست که ما در مسائل فرهنگي بايد مکانيسم برخورد را فعال کنيم اما به راستي جواني که اين‌گونه لباس مي پوشد در آينده زندگي چقدر مي تواند طعم واقعي معنويت را بچشد؟ آيا در ميان اين هجمه موسيقي هاي تند ، لباس هاي شهوت انگيز ، آرايش هاي غليظ و دود اعتياد مي توان به گسترش معنويت هم فکر کرد ؟

اميد است که مسئولين فرهنگي کشور خود را در برابر خون شهدا و مصائب خانواده هاي ايشان، مقاومت هاي ايثار گران و درد دل مومنين مسئول بدانند و دست از غفلت و چشم پوشي از اين مصيبت ها به بهانه آزادي دادن به جوان و ايجاد جامعه پرنشاط !!! بردارند.